Poem

नदीको बाटो 

सिङ्गै  वाद प्रभात क्र्रान्ति–पथका , हे  वीर  विश्वेश्वर !

काला  शासकका  विरुध्द जनता , जागा  बनायौ  अझ ।।

 तिम्रा  चिन्तन  सभ्य —शासन नयॉ , देखेर  धेरै जली  ।

 गर्थे शोषक दैत्य— तागत सधैं , षड्यन्त्रमा  गडबडी  ।। १।।

हे बन्दका प्रभुहरू !

तिमीहरूलाई पनि मलाई जस्तै क्यान्सर होस्
बन्दले गर्दा रगत हाल्न अस्पताल जान नसकेर अकालमा मर्नु परोस् !
किमोथेरापी गर्न जाने दिनहरूमा बन्द हुन्

सल्काउन त तिमीले
सजिलै सल्कायौ
अव त्यो आगो भयानक डँढेलो बनेर
बन पाखा ढाक्दै
तिमीसम्म आइपुग्यो
निभाउन कति गाह्रो भो ?
यतिबेला आफैँले सल्काएको आगोले
जव तिमीलाई चिनेन

गाउँबाट हिँडदा बाले भन्नु भा'थ्यो

बाबु खर्च थोरै छ यत्तिले पुर्याउनु,

जे सस्तो पाइन्छ त्यै किनेर ल्याउनु,

बाको पैसाले न खशी आँउदो र छ, न च्याङ्ग्रा आउँदो रछ,

यो शहरमा त सबैभन्दा सस्तो मन्त्री र सभासद पाँउदो रछ,

सँधै दशैंका च्याङ्ग्राहरू भक्तपुर सल्लाघारीमा राखिन्थ्यो,

यस्पालि बानेश्वरमा राख्न पा’रछ,

समावेशीको नाउँमा कैफियत भा’रछ,

खसीबोकाको हुलमा बाख्री धेरै मिसा’रछ,

म दिक्क भएँ, र सरकारी बजारबाट तरकारी बजारतिर गएँ,

नेताले नटेरेपछि अब त जन्ताले तरकारीलाई गालिगर्न थालेछन्

यतिन्जेल होहल्ला केही नगरी
सहज, सरल र स्वाभिमानी रूपमा
जे जसरी मैले जीवन यापन गरेको छु
त्यसरी नै एक सामान्य दिन
कसैले चालै नपाउने गरी
सुटुक्क हराउन चाहन्छु म
बिर्सिन चाहन्छु

खोपडीभित्रको तत्व नेताहरूलाई चढाएर
पुटुक्क परेको ज्यान कुर्सीमाथि लडाएर
हाम्रा माननीय सभासद्हरू
सम्विधान बनाउन छटपटाइ रहनु भएको छ
उडौंला उडौंला जस्तो गरेर
ब्रोइलर पखेटा फट्फटाइ रहनुभएको छ

उसले प्रेम गर्यो ।
एकछिन पछि
उसको मन बदलियो
र बन्यो हत्यारा ।
हत्याराले न कसैलाई माया गर्यो
न कसैलाई दया गर्यो
न गर्यो आफैलाई
हिँसा बाहेक उसले केही सोचेन
जताततै गर्यो हिंसा ।
हिंसा गर्दा

क्रुरताको बारेमा धेरै कुरा
कविलाई थाहा छ
कविसँग
अरू सौन्दर्य छैन
यातना, पीडा, दुत्कार, त्रासका
भयानक रूपहरू कविले भोगेको छ
कविसँग
अरू सौन्दर्य छैन
कविले विरोध गरेको छ
प्रतिरोध गरेको छ

पानीको बहाव जस्तै
मनहरू पनि
सलल बगिरहँदा
कहिलेकाहीं;
कतैकतै;
बिटुलिन खोज्छन्
भेल, ढुङ्गा र बाढीको चपेटामा परेर ।
अवरुद्ध पारिदिन खोज्छ कहिलेकाहीं;
पानीको बहाव र गतिलाई नै पनि त्यसले ।