Ghazal

त्यसै त्यसै पनि अचेल मात लाग्छ
जे मागे नि शून्य मात्र हात लाग्छ
 
चोखो मनले हितका कुरा गर्दा पनि
आफैलाई यहाँ सधैं बात लाग्छ
 
उज्यालैमा सबै थोक भएपछि
मलाई त दिन पनि रात लाग्छ
 

शङ्का के अब पनि उसको बयानमा होला
क्यै न क्यै दम त उसको अडानमा होला

पाइन्छ भने कतै किन्ने थिए म बरु आजै -
माया र सद्भाव भन्नुस् कुन दोकानमा होला

बोल्नू तर खूब होस पुर्‍याएर मात्र बोल्नू

आँखाभित्र कति कति आँसु लुकेको छ
तिम्रो जस्तै मेरो पनि मन दुखेको छ
 
शहरभित्र मलाई खुशी ठान्छौ भने ठान
भर्खरै त रोई रोई आँखा सुकेको छ
 
आफैलाई फर्की फर्की हेर्दै अघि बढें

पुराना ती रङ्गमंच उठाउँदै म आएँ
नयाँ नौलो रोदीघर बसाउँदै म आएँ ।

यौवनको भेलबाढी गयो बेसै भयो
पीरतीको पहरामा रसाउँदै म आएँ ।

वैली जाने रहरहरु उखेलेर फाल्दै
वैशाखको पालुवामा पलाउँदै म आएँ ।

सधैं सधैं उही कुरा लेख्ता पो त दिक्क लाग्छ
जेजे देख्नु हुन्नथ्यो त्यै देख्ता पो त दिक्क लाग्छ

धेरै कुरा पाइएन त्यो त बरू ठीकै थियो
हावा पनि तिनले तेतै छेक्ता पो त दिक्क लाग्छ

जब मर्छन् मन्दिरकै ढोकाअघि भोकाहरू
सोच्नु तिम्रो लागि पनि बन्द छन् ती ढोकाहरू

पखालिन्न पीडाको खत नपुज निर्जीव ढुङ्गा
तिमीलाई नै गिज्याउँदछन् ती पीडाका पोकाहरू

खाली छन् है प्रगतिका पाना यता गाउँतिर
चुहेका छन् हिजोजस्तै छाना यता गाउँतिर

बगेका छन् यति धेरै पसिना र रगत तर
सुनिदैन जिन्दगीको गाना यता गाउँतिर

देखे पनि नदेखे झैं सधैं सधैं मौन बस्दा

अग्लो त्यो पहाड चढे पो हुन्थ्यो
जे देख्छौ क्षितिजमा पढे पो हुन्थ्यो

आफ्नै सर्तमा तिमी बाँच्न त खोज्छौ -
दुनियासित पनि बरु लडे पो हुन्थ्यो

मञ्जुर थिएन यदि कसैको अन्ध अनुकरण

फेवा सुक्ने देश गजब !
मुसा भुक्ने देश गजब !

कलकल गौरव नदी
स्याप्पै रुक्ने देश गजब !

भरथेग कहीँ नपाई,
शिर झुक्ने देश गजब !

दोषी भनी एकअर्कामा,
साटो थुक्ने देश गजब !

गन्हाएर गल्लीबीचमा