गत शनिबारको 'अक्षर'मा खगेन्द्र संग्रौला दाजुले मेरा 'खेलौना' खेल्दा पड्केर हो वा हजारौं हजारपाठकले पढिदिएर, पैसा बर्सियो भनेर हो कि आफू मरेको घोषणा गरेकाले म मर्माहत छु। करिब ३८वर्षअघि यौटा उपन्यास लेखेर लेख्न छाडे पनि अहिले खेलौना लेखेर खगेन्द्र दाजुलाई आत्महत्या गर्न विवश बनाएछु मैले। दाजु मर्ने थाहा भए, यस्तो जिनिस किन लेख्थें र!
पर लैजाऊ फूलहरू छोपिदेऊ तारा जून
बन्द गर गीतहरू तिम्रो याद आउने सबै चिजहरू
शहरको भीडमा म एक्लो हल्लाले छुँदैन
रानीवनको एकान्तमा पनि मन चुप हुँदैन
पहाडमा पनि शान्ति छैन
तिम्रो याद नआउने कुनै ठाँवै छैन
संसारदेखि भागुँला तिमीबाट सक्दिन
आत्तिएर मन उड्न खोज्छ तर मुक्ति पाउँदिन
सपनामा पनि शन्ति छैन
तिम्रो याद नआउने कुनै ठाँवै छैन
जे पनि जन्ताकै लागि नै गरियाको भनियो
जन्ताको सूचीमा चैँ खै कोको परियो
नौलो बाली नयाँ धान गफ्फा चुटियो
मौसम बित्दा नि हलो अड्काकै देखियो
यता लड्दै उता ढल्दै जिन्दगी लत्रियो
तिमी मनपरी गर्नमा नाम चलेको मान्छे
खोटै भए 'नि बजारमा दाम चलेको मान्छे
आँसु पुछेपछि रुमालमा, आँसु अड्केको हो जिन्दगी,
चैते खरबारीमा ठूटोले, आगो भड्केको हो जिन्दगी ।