Laxmi P. Devkota

माछापुच्छे!'हिमशिखरको बादशा' पोखराली !

देखेँ तिमै्र वरपर सबै पश्चिमा राज्य खालि !

डाँडाकाडाँ वन नद दरी सम्थली औ कराली

साराका छौ प्रभु सरि तिमी दिव्य श्रीपेच डाली !

राजा ! तिम्रो बगल महिषी अन्नपूर्णा हिमाल

नीला गादी उपर डटिँदा हुन्छ शोभा कमाल !

राजारानी ! हृदय कविको तृप्त कैल्यै हुँदैन !

नेपालीले हुकुम दुईको छातिले बिसर्िदैन !

हाम्रो राष्ट्र प्रकृति रचना छन् प्रधानै हिमाल !

चूली राजा बहुविध जहाँ सत्यका नीतिपाल !

सेतो छापा सकल दिलमा पर्छ आदेश सार !

म रङ्गीचङ्गी छु वसन्त छोरी ।

म जन्मिएँ कोकिलले कर्राई ।।

झुसिल्किराको सपना सिँगारी ।

दिए पखेटा प्रभुले मलाई ।।१।।

म हूँ पहीली बुझ पङ्खदार ।

वसन्तको फूल लिँदी सिँगार ।।

कता कताको सुकुमार सार ।

फुलेर उठ्दो क्षणको विचार ।।२।।

आकाश जस्तो सुनसान चित्त ।

हुँदा फुरी भाव नयाँ विचित्र ।।

इन्द्रनी जस्तो रंगरुप पाई ।

उचालिए झै म उडें रमाई ।।३।।

म बीउ झै ली सपना सुतेथें ।

झरी र छाया अनि घामभित्र ।।

क्यै कुत्कुतीले बुझ पङ्खदार ।

बनी उडें क्या कलिली विचित्र ।।४।।

पहाडको शिखरबाट

     देखें झरेको जल ।

मेरो मनमा बत्ती बले

     हजारौं झलमल ॥

त्यो पानीको झरनामा

     शक्ति कति छ लुकेको ।

देख्‍न सके कति त्यसमा

     बत्ती बिजुली बलेको ॥

तर हाय त्यसै नै पग्ली

     पानी व्यर्थ बहन्छ ।

तत्त्व हामी जान्दैनौं

     भित्र भित्रै रहन्छ ॥

के हामी मानिसका

     हृदयका गिरिमा

छैनन् यस्तै अटूट

     निर्मल जलका झरना ?

हामीभित्र भए यदि यस्ता

विचार ! घुस तेजिला, हृदयमा उज्यालो भर

अँधेरि निशिमा परें किरण छाउ हे सुन्दर ।

दिनोदय समानको मधुर दृश्य देखाउन

हजारमा मृदुभावका सुकल बोल ब्यूँझाउन ।

उठोस् सिरिसिरी गरी पवन प्रातको शीतल

समान शुभ-कामना प्रिय सुवासले मञ्जुल ।

उडाउ खग-कल्पना गगन दिव्यमा पूर्वको,

जहाँ, उदय मोहनी सुख छ सत्य-सौन्दर्यको ।

जवाकुसुममा हुने तुहिन-विन्दु झैं निर्मल

सुगोल, रसिला खुला हृदय-पत्रका हुन् जल ।

सुवर्ण रङ झल्किऊन् जलन पग्लिने बादल

नबोल्न सकिने, फिका, लघु विचार झैं कोमल ।