Bimal Giri

जीवनलाई फूल सम्झेँ ओइलाउन खोज्छ सधैँ
सजाएर राख्न खोज्छु झर्न खोज्छ ब्यर्थै रुँदै

कहिले हिमाल कहिले तराई बगिरहन्छ आँसु
ओइलिएर झरिजाने फूलहरूलाई कति साचूँ
सम्झी सम्झी माया किन परेलीको डिलमा सधैँ
सजाएर राख्न खोज्छु झर्न खोज्छ व्यर्थै रुँदै

बेहिसाब दुख्छ छाती सम्झिदैन कैले पनि
आजमात्र यस्तो होइन यस्तै हुन्थ्यो पैले पनि
बास छ यहाँ दुईदिनको सुख जति कैदी सधैँ
सजाएर राख्न खोज्छु झर्न खोज्छ व्यर्थै रूँदै ।