के भर जिन्दगीको? \ भानु बोखिम
२०६८ मध्य साउनको त्यो शनिबार, शिक्षण अस्पताल छिर्दाको भारी मन र्फकंदा धेरै हलुको भएको थियो। शनिबारको खुला सडकमा आरामले कोठामा आइपुगेँ। अस्पतालको ह्याङ्ओभर भने झरसिकेको थिएन। मैले भेट्न गएको बिरामीले भित्तातिर उचालिएको बेडमा ढल्केर धीमा स्वरमा भनेका थिए, "कर्नाली राम्रो होस् भन्थेँ, अब नदेखी जाने भएँ।" उनले सधैँझैँ कणर्ालीको समृद्धिसँगै छोटिँदै गएका जिन्दगीको अनिश्चितताबारे चिन्ता पोखे।
"तपाइर्ंलाई केही हुँदैन, यस्तो बिरामी त भइरहिन्छ," मैले आश्वासन पोखेँ। कोसेलीस्वरूप लगेको स्याउ र जुस कुरुवा बसेका उनका नातिको हातमा थमाएँ।