Bhanu Bokhim

२०६८ मध्य साउनको त्यो शनिबार, शिक्षण अस्पताल छिर्दाको भारी मन र्फकंदा धेरै हलुको भएको थियो। शनिबारको खुला सडकमा आरामले कोठामा आइपुगेँ। अस्पतालको ह्याङ्ओभर भने झरसिकेको थिएन। मैले भेट्न गएको बिरामीले भित्तातिर उचालिएको बेडमा ढल्केर धीमा स्वरमा भनेका थिए, "कर्नाली राम्रो होस् भन्थेँ, अब नदेखी जाने भएँ।" उनले सधैँझैँ कणर्ालीको समृद्धिसँगै छोटिँदै गएका जिन्दगीको अनिश्चितताबारे चिन्ता पोखे।

"तपाइर्ंलाई केही हुँदैन, यस्तो बिरामी त भइरहिन्छ," मैले आश्वासन पोखेँ। कोसेलीस्वरूप लगेको स्याउ र जुस कुरुवा बसेका उनका नातिको हातमा थमाएँ।

उसले धेरै युगहरू बाँचिसकेकी थिई। सृष्टिभर कति युग आउँछ, ती युगभरि उसको आयु पक्का थियो। हरेक समयमा बाँच्थी तर उसको नाम कुनै खास समयसँग मात्र तादात्म्यता राख्दैन थियो। समयको अवधिलाई आफूभित्र कैद गर्ने युगसँग सापेक्ष थियो उसको नाम अर्थात् युगनायिका।