सपूतले कर्तव्य त वल्ल आज चिने अरे ।
लुछाचुँडी गरी–गरी जति पायो लिने अरे ।।
मुद्दामाथि अझै अर्को चर्को मुद्दा थपिंदै छ ।
आफू आफैँ न्यायाधीश बनी मुद्दा छिने अरे ।।
पर्वत बोक्दा नझुक्ने शिर के झुक्थ्यो पीरले
बोकाइ हेर जुरुक्कै विश्व बोक्दछन् वीरले ।।
गहिरो घाउ डाँडाको पुर्न थालेछ यामले
मलाई पनि पुरे नि हुन्थ्यो भन्दै छ भीरले ।।
नजरबाटै खसेका छन् तिनै झन् खासमा देख्छु
र चर्को राप आगाको सबैको सासमा देख्छु ।
कसोरी ढुक्क भै सुत्नु र मीठो स्वप्नमा डुब्नु
बगालै बाघ ब्वाँसाका सँगै छन् बासमा देख्छु ।
सियो रोप्दा सानो होला कोदालाले कपे हुन्छ ।
धेरै ठाउ छ दिलमा अझै चोट थपे हुन्छ ।।
सधै सागै बस्ने गरी आउादैन वसन्त नि
बर्सातको भेल बाढी एकैछिन खपे हुन्छ ।।
औडाहामा डुबे हुन्छ आखाभरि पोखरीमा
डायरीका पानाहरू जताभावी केर्या छैन ।
सापटीमा आँखा मागी यो दुनियाँ हेर्या छैन ।।
फुस्रै भए पनि म त आफ्नै रङमा दङ्ग छु ।
रङ्गीचङ्गी हुनलाई मैले रङ फेरे छैन ।।
-बुँद राना
सगरमाथा चुली पनि चुरेजस्तो लाग्छ ।
अगस्तीले सबै थोक तुरेजस्तो लाग्छ ।।
जागी सुख हुन्थ्यो कहाँ सुती सुख हुन्थ्यो ?
कानैनिर कुम्भकर्ण घुरेजस्तो लाग्छ !
काली भनूँ काली छैनन् गोरी भनूँ गोरी ।
पहेँली छन् सुनसरी फुलेसरी तोरी ।।
न ता उनी कोरियाली न ता फिलिपिनी ।
खाँटी नेपालीकी छोरी मेरी अर्धाङ्गिनी ।।
चिप्लो पार्ने बानी छैन कुरा गर्छिन झर्रो
सोधिरहेछन, आज मेची र महाकाली
जागा बसेका छौ कि सुतेका छौ नेपाली ।
हात परेको छ खाम रातोरातो
पक्कै यसभित्र छ सलाम रातोरातो !
के छ र बाँकी भन्न कस्तो छ जिन्दगी ?
अनुहार हेरे ऐनाजस्तो छ जिन्दगी