Poem

सम्वत् साल थियो बहत्तर नयाँ बैशाख मैन्हा थियो
बाह्रौं सौर्य गते र सप्तम तिथी आकाश मैलो थियो
छुट्टीमा शनिवारको दिन सबै सामान्य लाग्थ्यो तर
घुम्दै बाह्र थियो सुई समयको काँपिन् धरा थर्थर

घाँटी च्याप्प सुक्यो र ढक्ढक गरी बढ्दै गयोे स्पन्दन
छातिभित्र अनिष्टको अगतिलो घण्टी बज्यो टङ्टङ
हल्लिए सबथोक कम्पित भए गाग्री घडा पल्टिए
ढोका झ्याल दलिन कट्कट गरी थर्केर काँप्दै थिए

विक्रम सम्वत् दुई हजार एकहत्तर

अब कहिल्यै फर्कने छैन

तर बैशाख एक गते, सालको पहिलो दिन

हरेक साल फर्किफर्की आउँछ

बैशाख एक गते , ठूलाबडाहरुको दिन

निकै रमाइलो दिन , देशवासीले

शुभकामना , सन्देश पाउने दिन

गरीबले मनको लड्डु घिउसँग खाने दिन

म पनि द्यौता मान्छु जोगी
म पनि द्यौता मन्छु;
तर तिम्रो र मेरो द्यौतामा
आकास र पृथ्वीको भिन्नता छ ।
तिमी उसलाई आँखा चिँम्लदा
अमूर्त चिन्तनको बादलामा देख्छौ
म उसलाई आँखा उघार्दा
प्रत्येक मानिसको प्रिय दर्शनमा देख्छु
अवश्य मेरा तीन अरब द्यौतामा
अस्पष्ट्ता छ, धमिलोपन छ विकार छ
म त्यही हटाउन कविता लेख्छु
अझ कविता दर्शन देऊ भन्छु
देवत्व नै कवितालङ्कार मान्छु
सत्यता भाव, शिवत्व ध्वनी
भीनस को प्रतिमा जस्तै नङ्गो
यथार्थता रससौन्दर्य ।

चुच्चे पनि महान होइन
चिम्से पनि महान होइन
मुहुडामा जे जे देख्छौ तिमी
त्यही नै मान्छेको पहिचान होइन