Ghazal

खाली छन् है प्रगतिका पाना यता गाउँतिर
चुहेका छन् हिजोजस्तै छाना यता गाउँतिर

बगेका छन् यति धेरै पसिना र रगत तर
सुनिदैन जिन्दगीको गाना यता गाउँतिर

देखे पनि नदेखे झैं सधैं सधैं मौन बस्दा

अग्लो त्यो पहाड चढे पो हुन्थ्यो
जे देख्छौ क्षितिजमा पढे पो हुन्थ्यो

आफ्नै सर्तमा तिमी बाँच्न त खोज्छौ -
दुनियासित पनि बरु लडे पो हुन्थ्यो

मञ्जुर थिएन यदि कसैको अन्ध अनुकरण

के भो के भो हिजोसम्म जिल्ल परे मान्छे
छैन गीत छैन साज जिल्ल परे मान्छे

बन्छौ हामी ढुकुरझैं कैले परेवाझैं
उतिखेरै बन्छौ बाज जिल्ल परे मान्छे

झुक्किएर आइएछ शब्द सन्सारमा

गुन गरी फर्किजाने तिम्रो हात रै'छ,
फुलेपछि झरिजाने पारिजात रै'छ ।

हाँसीहाँसी लोभ्याउने जिन्दगी यो हाम्रो,
काँढामाथि सजिएको फूलपात रै'छ ।

सूर्य रिसाएर हिँड्नेहरूलाई,
माया गरी फकाउने कालो रात रै'छ ।

छुटे इष्टमित्र सबै छुटे साथी-सङ्गी,
एक्लो छैन किनभने बाटो साथ रै'छ ।

बेनामी नै लेखिएछ यति धेरै चिठी,
मेचमाथि जिन्दगीको खातैखात रै'छ ।

तिर्थव्रत गर्दागर्दा बिर्सिएछौं 'मनु',
मदिराझैं पञ्चामृतको कडा मात रै'छ ।